Beyoğlu bize yabancılaştı


‘Türkiye’nin nabzını tutmak istiyorsanız, İstanbul’a bakmalısınız’ derler. Bence İstanbul’un nabzını tutmak için de İstiklal Caddesi’ne bakmalısınız. 
90’lı yıllarda üniversite eğitimi için geldiğim İstanbul’da ilk görmek istediğim semtlerden biriydi Beyoğlu… Caddenin kalabalığı ve insan çeşitliliği nasıl da büyülemişti beni. Başta Emek Sineması olmak üzere Alkazar ve Sine Pop gibi sinema salonlarında en son filmleri seyrettim. Locaların bulunduğu o kocaman salonlarda daracık deri koltuklarda dev perdeye bakmanın keyfini yaşadım.

İstiklal Caddesi'nde yol çalışmaları yüzünden bir süre tramvay seferleri yapılmayacak.


Atatürk Kültür Merkezi’nde izlediğim oyunların, dinlediğim konserlerin sayısını hatırlamıyorum bile. Özellikle cumartesi günleri klasik müzik konserlerinin tadını hiçbir şeyle değişmem.

Beyoğlu’nun tadı tuzu yok

Kiliseye de ilk kez İstiklal Caddesi’nde gitmiştim. Hala bunaldığımda St. Antuan’ın o huzurlu havasına sığınıp soluklanırım.
Balık Pazarı, Nevizade ya da Asmaaltı… Dostlarla kadeh tokuşturup muhabbetin en ballısını tatmışlığım da var.
Ya İnci Pastanesi’nin profiterolüne ne demeli.
Ha tabii Kemancı’yı unutmamak gerek; Galata Köprüsü yandıktan sonra Sıraselviler’e taşınan ve yeni çehresiyle rock müziğin pek çok ismine ev sahipliği yapan o efsanevi rock barı.

St. Antuan


Her şey yabancı

Ancak bir süredir bu güzelim semtin hiç tadı tuzu yok; önce tanıdık mekanlar terk etti İstiklal Caddesi’ni, sonra da insanlar…
Tramvay yolu çalışmaları, caddeyi kocaman bir şantiyeye çevirmiş. Demirören AVM’den sonra Emek Sineması’nın olduğu bina da restore(!) edilip, sanki tek ihtiyacımız yeni bir AVM’ymiş gibi Grand Pera olarak yeniden açılmış. Narmanlı Han ise sözde yenilenmeden nasibini almak üzere…
Cadde, İstanbul’un her yerinde olduğu gibi Arapça tabelalardan geçilmiyor. Mekanlardan Arapça şarkılar yükseliyor. Türkçe konuşan da yok gibi. 
Kısacası yabancı bir şehirde dolaşıyor gibi hissediyorsunuz. Ve kendi şehrinizi özlüyorsunuz…

Grand Pera




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

KADININ ADI: NEZİHE MUHİDDİN

Resim
Nezihe Muhiddin (1889-1958) İdealleri uğruna bedel ödeyen insanlara saygım sonsuz. Beni cezbeden onların inançla, yılmadan ve cesaretle hedeflerine ulaşmak için verdikleri mücadele; başarılı olup olmadıklarıyla ilgilenmiyorum…  Hayatı boyunca kadınların birey olabilmesi için çabalayan Nezihe Muhiddin de kararlılığı ve azmiyle hayranlık uyandıran isimlerden. Unutmayalım; kadınların bugün sahip olduğu haklar gümüş bir tepsi içinde sunulmamıştır, Muhiddin ve davanın savunucusu olan hemcinslerinin verdiği mücadele sayesinde kazanılmıştır. Kadınların 83 yıl önce, yani 5 Aralık 1934’te seçme ve seçilme hakkı kazanmasında katkıda bulunanlara Nezihe Muhiddin özelinde sonsuz saygıyla... Evde eğitim aldı Ali Şevket Paşa’nın kızı Zehra Hanım ile savcı Muhiddin Bey’in kızı olan Nezihe Muhiddin, 1889 yılında Kandilli’de dünyaya geldi. Mahalle mektebine başlayan Muhiddin daha sonra evde özel dersler alarak eğitim hayatına devam eder. Fransızca, Arapça, Farsça ve Almanc...
Devamı

Musiki ruhun gıdasıdır

Resim
Eskiler alıyorum Alıp yıldız yapıyorum Musikî ruhun gıdasıdır Musikîye bayılıyorum Şiir yazıyorum Şiir yazıp eskiler alıyorum Eskiler verip musikîler alıyorum Bir de rakı şişesinde balık olsam… Orhan Veli; yaşanmışlıkların ve müziğin önemini ‘Eskiler Alıyorum’ adlı şiirinde ne de güzel anlatır… Sanırım toplumsal hafızanın en güçlü kanıtlarından biri müziktir. Geçtiğimiz gün Yeşilköy’de canlı müzik yapan bir mekandaydık. Frank Sinatra’dan Dalida’ya, Nilüfer’den Ahmet Kaya’ya pek çok sanatçının şarkılarını dinledik.  En çok dikkatimi çeken şeylerden biri; sosyo-ekonomik statüsü yüksek müşterilerin, eşitlik ve sosyal adalet için mücadele eden Ahmet Kaya şarkılarına coşkuyla eşlik etmesiydi.  Diğeri ise Türk Sanat Müziği’nin insanlar üzerindeki etkisiydi. TSM’nin hala sadece kulaklara değil, yüreklere de dokunduğunu görüp umutlandım. Sözleri Yahya Kemal’e, bestesi ise Münir Nurettin'e ait olan ’Dönülmez Akşamın Ufkundayız’; 17’lik gençleri de, 70’l...
Devamı

Kış...

Resim
Soğuk bir anda şehrin üzerine çöküverdi. Hava puslu ve karanlık. Henüz yazın etkisinde olan biz şehir sakinleri önce direndik; öyle ya bu geçici bir durumdu, henüz ayaklarımızdan sandaletlerimizi, üzerimizden tişörtlerimizi çıkarmamıza gerek yoktu. Heyhat, doğa bizim kırılgan hislerimizle ya da beklentilerimizle hareket edecek değildi. Sonunda ona boyun eğdik, güçlünün karşısında hep yaptığımız gibi… GÖZÜMÜZ YUKARIDA Şimdi aramızda konuşuyoruz; “Bu nasıl hava” diye. Hep yaptığımız gibi… Yağmur yağıyor; bazen bardaktan boşanırcasına, bazen de ince ince ahmak ıslatan cinsinden. Biz “Bir dursa” umuduyla gözümüzü gökyüzüne dikiyoruz. Hep yaptığımız gibi… Rüzgar öyle bir esiyor ki düşüncelerimiz bile boşlukta savrulup duruyor. Başımız önde “Bir zapt edebilsem” serzenişindeyiz. Hep yaptığımız gibi…  Soğuk içimize işlemeye başladı, sanki güneşin bize gülümsediği o parlak günler hiç yaşanmamış gibi. Bizse “Yaz gelse” demeye başladık. Hep yaptığımız gibi… Şehir halkının...
Devamı